A SORPRESA FINAL
Os cristiáns levamos vinte séculos falando do amor. Repetimos constantemente que o amor é o criterio último de toda actitude e comportamento. Afirmamos que desde o amor será pronunciado o xuízo definitivo sobre todas as persoas, estruturas e realizacións dos homes. Con todo, con esa linguaxe tan fermosa do amor, podemos estar a ocultar con frecuencia a mensaxe auténtica de Xesús, moito máis directa, sinxela e concreta.
É sorprendente observar que Xesús apenas pronuncia nos evanxeos a palabra «amor». Tampouco nesta parábola que nos describe a sorte final dos humanos. Ao final non se nos xulgará de maneira xeral sobre o amor, senón sobre algo moito máis concreto: que fixemos cando nos atopamos con alguén que nos necesitaba? Como reaccionamos ante os problemas e sufrimentos de persoas concretas que fomos atopando no noso camiño?
O decisivo na vida non é o que dicimos ou pensamos, o que creemos ou escribimos. Non bastan tampouco os sentimentos fermosos nin as protestas estériles. O importante é axudar a quen nos necesita.
A maioría dos cristiáns estamos satisfeitos e tranquilos porque non facemos a ninguén ningún mal especialmente grave. E esquécesenos que, segundo a advertencia de Xesús, estamos a preparar o noso fracaso final sempre que pechamos os nosos ollos ás necesidades alleas, sempre que eludimos calquera responsabilidade que non sexa en beneficio propio, sempre que nos contentamos con criticalo todo, sen botarmos unha man a ninguén.
A parábola de Xesús obríganos a facérmonos preguntas moi concretas: estou a facer algo por alguén? A que persoas podo eu prestar axuda? Que fago para que reine un pouco máis a xustiza, solidariedade e amizade entre nós? Que máis podería facer?
A última e decisiva ensinanza de Xesús é esta: o reino de Deus é e será sempre dos que aman ao pobre e o axudan na súa necesidade. Isto é o esencial e definitivo. Un día abriránsenos os ollos e descubriremos con sorpresa que o amor é a única verdade, e que Deus reina alí onde hai homes e mulleres capaces de amaren e preocupárense polos demais.
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
