A FORZA SANDADORA DO ESPÍRITO
O home contemporáneo está a afacerse a vivir sen responder á cuestión máis vital da súa vida: Por que vivir. E para que vivir. O grave é que, cando a persoa perde todo contacto coa súa propia interioridade e misterio, a vida cae na trivialidade e no sen sentido.
Vívese entón de impresións, na superficie das cousas e dos acontecementos, desenvolvendo só a aparencia da vida. Probabelmente esta trivialización da vida é a raíz máis importante da increnza de non poucos.
Cando o ser humano vive sen interioridade, perde o respecto pola vida, polas persoas e polas cousas. Pero sobre todo incapacítase para «escoitar» o misterio que se encerra no máis fondo da existencia.
O home de hoxe resístese á profundidade. Non está disposto a coidar a súa vida interior. Pero comeza a sentirse insatisfeito: intúe que está a necesitar moito algo que a vida de cada día non lle proporciona. Nesa insatisfacción pode estar o comezo da súa salvación.
O gran teólogo Paul Tillich dicía que só o Espírito nos pode axudar a descubrirmos de novo «o camiño do profundo». Pola contra, pecar contra ese Santo Espírito sería «cargar co noso pecado para sempre».
O Espírito pode espertar en nós o desexo de loitar por algo máis nobre e mellor do que o trivial de cada día. Pode darnos a audacia necesaria para iniciarmos un traballo interior en nós.
O Espírito pode facer brotar unha alegría diferente no noso corazón; pode vivificar a nosa vida envellecida; pode acender en nós o amor mesmo cara a aqueles polos que non sentimos hoxe o menor interese.
O Espírito é «unha forza que actúa en nós e que non é nosa». É o mesmo Deus, inspirando e transformando as nosas vidas. Ninguén pode dicir que non está habitado por ese Espírito. O importante é non apagalo, avivar «o seu lume», e facer que arda purificando e renovando a nosa vida. Cómpre comezarmos sempre por invocar a Deus co salmista: «Non apartes de min o teu Santo Espírito».
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
