RENOVACIÓN INTERIOR
Á nosa vida, para ser humana, fáltalle unha dimensión esencial: a interioridade. Obrígasenos a vivir con rapidez, sen detérmonos en nada nin en ninguén, e a felicidade non ten tempo para penetrar ata o noso corazón. Pasamos rapidamente por todo e ficamos case sempre na superficie. Estásenos esquecendo escoitarmos a vida cun pouco de fondura e profundidade.
O silencio poderíanos curar, pero xa non somos capaces de atopalo no medio das nosas mil ocupacións. Cada vez hai menos espazo para o espírito na nosa vida diaria. Por outra banda, quen se vai a ocupar de cousas tan pouco estimadas hoxe como a vida interior, a meditación ou a procura de Deus?
Privados de alimento interior, sobrevivimos pechando os ollos, esquecendo a nosa alma, revestíndonos de capas e máis capas de proxectos, ocupacións e ilusións. Xa aprendemos a vivir «como cousas no medio de cousas» (Jean Onimus). Pero o triste é observarmos como, con demasiada frecuencia, tampouco a relixión é capaz de dar calor e vida interior ás persoas. Nun mundo que apostou polo «exterior», Deus resulta un «obxecto» demasiado afastado e, en verdade, de ben pouco interese para a vida diaria.
Por iso non é estraño ver que moitos homes e mulleres «pasan de Deus», ignórano, non saben de que se trata, conseguiron viviren ben sen ter necesidade del. Quizá existe, pero o certo é que non lles «serve» para a súa vida.
Os evanxelistas presentan a Xesús como o que vén bautizar «con Espírito Santo», é dicir, como alguén que pode limpar a nosa existencia e sandala coa forza do Espírito. E quizá a primeira tarefa da Igrexa actual sexa precisamente a de ofrecer ese «bautismo de Espírito Santo» aos homes e mulleres dos nosos días.
Necesitamos ese Espírito que nos ensine a pasar do puramente exterior ao que hai de máis íntimo no ser humano, no mundo e na vida. Un Espírito que nos ensine a acollermos ese Deus que habita no interior das nosas vidas e no centro da nosa existencia.
Non abonda con que o evanxeo sexa predicado. Os nosos oídos están demasiado afeitos e non escoitan xa a mensaxe das palabras. Só nos pode convencer a experiencia real, viva, concreta, dunha alegría interior nova e diferente.
Homes e mulleres convertidos en paquetes de nervios excitados, seres movidos por unha axitación exterior e baleira, cansados xa de case todo e sen apenas alegría interior algunha.
Podemos facer algo mellor do que deter un pouco a nosa vida, invocar humildemente a un Deus no que aínda cremos e abrirnos confiadamente ao Espírito que pode transformar a nosa existencia? Poderán ser as nosas comunidades cristiás un espazo onde vivamos acollendo o Espírito de Deus encarnado en Xesús?
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
