CONFESAR OS NOSOS PECADOS
«Comeza a Boa Noticia de Xesús Cristo, Fillo de Deus». Este é o inicio solemne e gozoso do evanxeo de Marcos. Pero, de seguidiño, de xeito abrupto e sen advertencia algunha, comeza a falar da urxente conversión que necesita vivir todo o pobo para acoller ao seu Mesías e Señor.
No deserto aparece un profeta diferente. Vén «preparar o camiño do Señor». Este é o seu gran servizo a Xesús. A súa chamada non se dirixe só á conciencia individual de cada un. O que busca Xoán vai máis aló da conversión moral de cada persoa. Trátase de «preparar o camiño do Señor», un camiño concreto e ben definido, o camiño que vai seguir Xesús, defraudando as expectativas convencionais de moitos.
A reacción do pobo é conmovedora. Segundo o evanxelista, deixan Xudea e Xerusalén e botan para o «deserto» para escoitaren a voz que os chama. O deserto recórdalles a súa antiga fidelidade a Deus, o seu amigo e aliado, pero, sobre todo, é o mellor lugar para escoitaren a chamada á conversión.
Alí o pobo toma conciencia da situación en que viven; experimentan a necesidade de cambiaren; recoñecen os seus pecados sen botarse as culpas uns aos outros; senten a necesidade de salvación. Segundo Marcos, «confesaban os seus pecados» e Xoán «bautizábaos».
A conversión que necesita o noso modo de vivir o cristianismo non se pode improvisar. Require un tempo longo de recollemento e traballo interior. Pasarán anos ata que fagamos máis verdade na Igrexa e recoñezamos a conversión que necesitamos para acollermos máis fielmente a Xesús Cristo no centro do noso cristianismo.
Esta pode ser hoxe a nosa tentación. Non ir ao «deserto». Eludirmos a necesidade de conversión. Non escoitarmos ningunha voz que nos invite a cambiar. Distraérmonos con calquera cousa, para esquecermos os nosos medos e disimular a nosa falta de coraxe para acollermos a verdade de Xesús Cristo.
A imaxe do pobo xudeu «confesando os seus pecados» é admirábel. Non necesitamos os cristiáns de hoxe facermos un exame de conciencia colectivo, a todos os niveis, para recoñecermos os nosos erros e pecados? Sen este recoñecemento, é posíbel«prepararmos o camiño do Señor»?
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
