NON TODO VALE
Xesús vai camiñando cara a Xerusalén. A súa marcha non é a dun peregrino que sobe ao templo para cumprir cos seus deberes relixiosos. Segundo Lucas, Xesús percorre cidades e aldeas «ensinando». Hai algo que necesita comunicar a aquelas xentes: Deus é un Pai bo que ofrece a todos a súa salvación. Todos son invitados a acoller o seu perdón.
A súa mensaxe sorprende a todos. Os pecadores énchense de alegría ao oílo falar da bondade insondábel de Deus: tamén eles poden esperar a salvación. Nos sectores fariseos, con todo, critican a súa mensaxe e tamén a súa acollida a recadadores, prostitutas e pecadores: non está Xesús abrindo o camiño cara a unha relaxación relixiosa e moral inaceptábel?
Segundo Lucas, un descoñecido interrompe a súa marcha e pregúntalle polo número dos que se salvarán: serán poucos?, serán moitos?, salvaranse todos?, só os xustos? Xesús non responde directamente á súa pregunta. O importante non é saber cantos se salvarán. O decisivo é vivir con actitude lúcida e responsábel para acoller a salvación dese Deus Bo. Xesús recórdallo a todos: «Esforzádevos por entrar pola porta estreita».
Deste xeito, curta de raíz a reacción dos que entenden a súa mensaxe como unha invitación ao laxismo. Sería burlarse do Pai. A salvación non é algo que se recibe de xeito irresponsábel dun Deus permisivo. Non é tampouco o privilexio dalgúns elixidos. Non abonda con ser fillos de Abrahán. Non é suficiente coñecer ao Mesías.
Para acoller a salvación de Deus é necesario esforzármonos, loitar, imitar ao Pai, confiar no seu perdón. Xesús non rebaixa as súas esixencias: «Sede misericordiosos como o voso Pai é misericordioso»; «Non xulguedes e non seredes xulgados»; «Perdoade setenta veces sete» como o voso Pai; «Buscade o reino de Deus e a súa xustiza».
Para entendermos correctamente a invitación de «entrar pola porta estreita», temos de recordar as palabras de Xesús que podemos ler no evanxeo de Xoán: «Eu son a porta; se un entra por min será salvo» (Xoán 10,9). Entrar pola porta estreita é «seguir a Xesús»; aprender a vivir coma el; tomar a súa cruz e confiar no Pai que o resucitou.
Neste seguimento de Xesús, non todo vale, non todo dá igual; habemos responder ao amor de Pai con fidelidade. O que Xesús pide non é rigorismo legalista, senón amor radical a Deus e ao irmán. Por iso, a súa chamada é fonte de esixencia, pero non de angustia. Xesús Cristo é unha porta sempre aberta. Ninguén a pode pechar; só nós, se nos pechamos ao seu perdón.
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
