NON SÓ CRISE ECONÓMICA
«Non podedes servir a Deus e ao diñeiro». Estas palabras de Xesús non poden ser esquecidas nestes momentos por quen nos sentimos os seus seguidores, pois encerran a advertencia máis grave que deixou Xesús á Humanidade. O diñeiro, convertido en ídolo absoluto, é o gran inimigo para construír ese mundo máis xusto e fraterno, querido por Deus.
Desgraciadamente, a riqueza converteuse no noso mundo globalizado nun ídolo de inmenso poder que, para subsistir, esixe cada vez máis vítimas e deshumaniza e empobrece cada vez máis a historia humana. Nestes momentos atopámonos atrapados por unha crise xerada en grande parte pola ansia de acumular.
Practicamente, todo se organiza, move e dinamiza desde esa lóxica: buscar máis produtividade, máis consumo, máis benestar, máis enerxía, máis poder sobre os demais. Esta lóxica é imperialista. Se non a detemos, pode poñer en perigo ao ser humano e ao mesmo Planeta.
Talvez, o primeiro é tomar conciencia do que está a pasar. Esta non é só unha crise económica. É unha crise social e humana. Nestes momentos temos xa datos suficientes na nosa contorna e no horizonte do mundo para percibirmos o drama humano no que vivimos inmersos.
Cada vez é máis patente ver que un sistema que conduce a unha minoría de ricos a acumular cada vez máis poder, abandonando na fame e a miseria a millóns de seres humanos, é unha insensatez insoportábel. Inútil mirarmos para outra parte.
Xa nin as sociedades máis progresistas son capaces de aseguraren un traballo digno a millóns de cidadáns. Que progreso é este que, lanzándonos a todos cara ao benestar, deixa a tantas familias sen recursos para viviren con dignidade?
A crise está arruinando o sistema democrático. Premidos polas esixencias do diñeiro, os gobernantes non poden atenderen ás verdadeiras necesidades dos seus pobos. Que é a política se xa non está ao servizo do ben común?
A diminución dos gastos sociais nos diversos campos e a privatización interesada e indigna de servizos públicos como a sanidade seguirán golpeando aos máis indefensos xerando cada vez máis exclusión, desigualdade vergoñenta e fractura social.
Os seguidores de Xesús non podemos vivirmos encerrados nunha relixión illada deste drama humano. As comunidades cristiás deben seren nestes momentos un espazo de concienciación, discernimento e compromiso.
Temos de axudarnos a vivir con lucidez e responsabilidade. A crise hanos facer máis humanos e máis cristiáns.
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
