VIDA AGRADECIDA
Hai quen camiña pola vida con aire triste e amargado. A súa mirada fíxase sempre no desalentador. Non teñen ollos para veren que, a pesar de todo, o bo abunda máis do que o malo. Non saben apreciaren tantos xestos nobres, fermosos e admirábeis que suceden todos os días en calquera parte do mundo. Talvez todo o ven escuro porque proxectan sobre as cousas a súa propia escuridade.
Outros viven sempre en actitude crítica. Pasan a vida observando o negativo que hai ao seu redor. Nada escapa ao seu xuízo. Considéranse persoas lúcidas, perspicaces e obxectivas. Con todo nunca alaban, admiran ou agradecen. O seu é destacar o mal e sempre condenar.
Outros fan o percorrido da vida indiferentes a todo. Só teñen ollos para o que serve aos seus propios intereses. Non se deixan sorprender por nada gratuíto, non se deixan querer nin bendicir por ninguén. Encerrados no seu mundo, bastante teñen con defenderen o seu pequeno benestar cada vez máis triste e egoísta. Do seu corazón non brota nunca o agradecemento.
Moitos viven de maneira monótona e aburrida. A súa vida é pura repetición: o mesmo horario, o mesmo traballo, as mesmas persoas, a mesma conversación. Nunca descobren unha paisaxe nova nas súas vidas. Nunca estrean día novo. Nunca lles sucede algo diferente que renove o seu espírito. Non saben amar de maneira nova ás persoas. O seu corazón non coñece o encomio.
Para vivirmos de maneira agradecida é necesario recoñecermos a vida como boa; mirarmos o mundo con amor e simpatía; limparmos a mirada cargada de negativismo, pesimismo ou indiferenza para apreciarmos o que hai de bo, fermoso e admirábel nas persoas e nas cousas. Cando san Paulo di que «fomos creados para encomiar a gloria de Dios», está a dicir cal é o sentido e a razón máis profunda da nosa existencia. No episodio narrado por Lucas, Xesús estráñase de que só un dos leprosos volva «dando grazas» e «loando e encomiando a Deus». É o único que soubo sorprenderse pola curación e recoñecerse agraciado.
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
