A VIDA SÓ É PARA DEUS
A esexese moderna non deixa lugar a dúbidas. O primeiro para Xesús é a vida, non a relixión. Basta con analizar a traxectoria da súa actividade. Véselle sempre preocupado por suscitar e desenvolver, no medio daquela sociedade, unha vida máis sa e máis digna.
Pensemos na súa actuación no mundo dos enfermos: Xesús achégase aos que viven a súa vida de maneira diminuída, ameazada ou insegura, para espertar neles unha vida máis plena. Pensemos no seu achegamento aos pecadores: Xesús ofrécelles o perdón que lles faga viviren unha vida máis digna, rescatada da humillación e o desprezo. Pensemos tamén nos endemoniados, incapaces de seren donos da súa existencia: Xesús libéraos dunha vida alienada e exasperada polo mal.
Como subliñou Jon Sobrino, pobres son aqueles para quen a vida é unha carga pesada, pois non poden viviren cun mínimo de dignidade. Esta pobreza é o máis contrario ao plan orixinal do Creador da vida. Onde un ser humano non pode vivir con dignidade, a creación de Deus aparece alí como viciada e anulada.
Por iso Xesús preocúpase tanto da vida concreta dos campesiños de Galilea. O primeiro que necesitan aquelas xentes é viviren, e viviren con dignidade. Non é a meta final, pero é agora mesmo o máis urxente. Xesús convídaos a confiaren na salvación última do Pai, pero faino salvando á xente da enfermidade e aliviando doenzas e sufrimentos. Anúncialles a felicidade definitiva no seo de Deus, pero faino introducindo dignidade, paz e dita neste mundo.
Ás veces, os cristiáns expomos a fe con tal envurullo de conceptos e palabras que, á hora da verdade, poucos se decatan do que é exactamente o reino de Deus do que fala Xesús. Con todo, as cousas non son tan complicadas. O único que Deus quere é isto: unha vida máis humana para todos e desde agora, unha vida que alcance a súa plenitude na vida eterna. Por iso nunca hai que darlle a ningún César o que é de Deus: a vida e a dignidade dos seus fillos.
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
