DEUS NON É IMPARCIAL
A parábola de Xesús reflicte unha situación moi habitual na Galilea do seu tempo. Un xuíz corrupto despreza arrogante a unha pobre viúva que pide xustiza. O caso da muller parece desesperado, pois non ten ningún varón que a defenda. Ela, con todo, lonxe de resignarse, segue gritando os seus dereitos. Só ao final, molesto por tanta insistencia, o xuíz termina por escoitala.
Lucas presenta o relato coma unha exhortación a orar sen «desanimármonos», pero a parábola contén unha mensaxe previa, moi querida por Xesús. Este xuíz é a «antimetáfora» de Deus, cuxa xustiza consiste precisamente en escoitar aos pobres máis vulnerábeis.
O símbolo da xustiza no mundo grecorromano era unha muller que, cos ollos vendados, imparte un veredicto supostamente «imparcial». Segundo Xesús, Deus non é este tipo de xuíz imparcial. Non ten os ollos vendados. Coñece moi ben as inxustizas que se cometen cos débiles e a súa misericordia faille inclinarse a favor deles.
Está «parcialidade» da xustiza de Deus cara aos débiles é un escándalo para os nosos oídos burgueses, pero convén recordala, pois na sociedade moderna funciona outra «parcialidade» de signo contrario: a xustiza favorece máis ao poderoso do que ao débil. Como non vai estar Deus de parte dos que non poden defendérense?
Crémonos progresistas defendendo teoricamente que «todos os seres humanos nacen libres e iguais en dignidade e dereitos», pero todos sabemos que é falso. Para gozar de dereitos reais e efectivos é máis importante nacer nun país poderoso e rico do que ser persoa nun país pobre.
As democracias modernas preocúpanse dos pobres, pero o centro da súa atención non é o indefenso, senón o cidadán en xeral. Na Igrexa fanse esforzos por aliviar a sorte dos indixentes, pero o centro das nosas preocupacións non é o sufrimento dos últimos, senón a vida moral e relixiosa dos cristiáns. É bo que Xesús nos recorde que son os seres máis desvalidos quen ocupan o corazón de Deus.
Nunca vén o seu nome nos xornais. Ninguén lles cede o paso en lugar algún. Non teñen títulos nin contas correntes envexábeis, pero son grandes. Non posúen moitas riquezas, pero teñen algo que non se pode comprar con diñeiro: bondade, capacidade de acollida, tenrura e compaixón cara ao necesitado.
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
