A GUSTO CON DEUS
A escena é cativadora. Canso do camiño, Xesús senta cabo dun manancial de Xacobe. Chega de contadiño unha muller catar auga. Pertence a un pobo semipagán, desprezado polos xudeus. Con toda espontaneidade, Xesús inicia o diálogo con ela. Non sabe mirar a ninguén con desprezo, senón con tenrura grande. «Muller, dáme de beber».
A muller queda sorprendida. Como se atreve entrar en contacto cunha samaritana? Como se rebaixa a falar cunha muller descoñecida? As palabras de Xesús sorprendérona aínda máis: «Se coñeceses o don de Deus e quen é o que che pide de beber, sen dúbida ti mesma me pedirías a min, e eu daríache auga viva».
Son moitas as persoas que, ao longo destes anos, se han ir afastando de Deus sen apenas advertiren o que realmente estaba ocorrendo no seu interior. Hoxe Deus resúltalles un «ser estraño». Todo o que está relacionado con el parécelles baleiro e sen sentido: un mundo infantil cada vez máis afastado.
Eu enténdoos. Sei o que poden sentir. Tamén eu me fun afastando aos poucos daquel «Deus da miña infancia» que espertaba dentro de min medos, desazón e malestar. Probabelmente, sen Xesús nunca me atoparía cun Deus que hoxe é para min un Misterio de bondade: unha presenza amigábel e acolledora en quen podo confiar sempre.
Nunca me atraeu a tarefa de verificar a miña fe con probas científicas: creo que é un erro tratar o misterio de Deus coma se fose un obxecto de laboratorio. Tampouco os dogmas relixiosos me axudaron a atoparme con Deus. Sinxelamente deixeime conducir por unha confianza en Xesús que ha ir crecendo cos anos.
Non sabería dicir exactamente como se sostén hoxe a miña fe no medio dunha crise relixiosa que me sacode tamén a min como a todos. Só diría que Xesús me trouxo para vivir a fe en Deus de xeito sinxelo desde o fondo do meu ser. Se eu escoito, Deus non cala. Se eu me abro, el non se encerra. Se eu me confío, el acólleme. Se eu me entrego, el sostenme. Se eu me afundo, el érgueme.
Creo que a experiencia primeira e máis importante é atoparnos a gusto con Deus porque o percibimos coma unha «presenza salvadora». Cando unha persoa sabe o que é vivir a gusto con Deus dificilmente abandonará a fe, pois aínda, malia nosa mediocridade, os nosos erros e egoísmos, el acóllenos tal como somos e impúlsanos a enfrontármonos á vida con paz. Moitas persoas están hoxe abandonando a Deus antes de telo coñecido. Se coñecesen a experiencia de Deus que Xesús contaxia, buscaríano. Se, acollendo na súa vida a Xesús, coñecesen o don de Deus, non o abandonarían. Sentiríanse a gusto con el.
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
