NON FUXIRMOS A EMAÚS
Non son poucos os que miran hoxe á Igrexa con pesimismo e desencanto. Non é a que eles desexarían. Unha Igrexa viva e dinámica, fiel a Xesús Cristo, comprometida de verdade en construír unha sociedade máis humana.
Vena inmóbil e desfasada, excesivamente ocupada en defender unha moral obsoleta que xa a poucos interesa, facendo penosos esforzos por recuperar unha credibilidade que parece atoparse «baixo mínimos». Percíbena como unha institución que está aí case sempre para acusar e condenar, poucas veces para axudar e infundir esperanza no corazón humano. Séntena con frecuencia triste e aburrida, e dalgún xeito intúen –co escritor francés Georges Bernanos– que «o contrario dun pobo cristián é un pobo triste».
A tentación fácil é o abandono e a fuxida. Algúns hai tempo que o fixeron, ata de xeito ruidoso: hoxe afirman case con orgullo crer en Deus, pero non na Igrexa. Outros van distanciándose dela aos poucos, «no bico dos pés e sen facer ruído»: sen advertilo apenas ninguén se vai apagando no seu corazón o afecto e a adhesión doutros tempos.
Certamente sería un erro alimentar nestes momentos un optimismo inxenuo, pensando que chegarán tempos mellores. Máis grave aínda sería pechar os ollos e ignorar a mediocridade e o pecado da Igrexa. Pero o noso maior pecado sería «fuxirmos cara a Emaús», abandonar a comunidade e dispersarnos cada un polo seu camiño, afundidos na decepción e o desencanto.
Temos de aprender a «lección de Emaús». A solución non está en abandonar a Igrexa, senón en refacer nosa vinculación con algún grupo cristián, comunidade, movemento ou parroquia onde poder compartir e reavivar a nosa esperanza en Xesús.
Onde uns homes e mulleres camiñan preguntándose por el e afondar na súa mensaxe, alí faise presente o Resucitado. É fácil que un día, ao escoitar o Evanxeo, sintan de novo «arder o seu corazón». Onde uns crentes atópanse para celebrar xuntos a eucaristía, alí está o Resucitado alimentando as súas vidas. É fácil que un día «se abran os seus ollos» e o vexan.
Por moi morta que apareza ante os nosos ollos, nesta Igrexa habita o Resucitado. Por iso tamén aquí teñen sentido os versos de Antonio Machado: «Crin o meu fogar apagado, revolvín as cinzas… queimeime a man».
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
