COMPAÑEIRO DE CAMIÑO
Hai moitos xeitos de obstaculizar a verdadeira fe. Está a actitude do «fanático» que se agarra a un conxunto de crenzas sen deixarse interrogar nunca por Deus e sen escoitar endexamais a ninguén que poida cuestionar a súa posición. A súa é unha fe pechada onde falta acollida e escoita do Misterio e onde sobra arrogancia. Esta fe non libera da rixidez mental nin axuda a crecer pois non se alimenta do verdadeiro Deus.
Está tamén a posición do «escéptico», que non busca nin se interroga, pois xa non espera nada de Deus, nin da vida, nin de si mesmo. A súa é unha fe triste e apagada. Falta nela o dinamismo da confianza. Nada merece a pena. Todo se reduce a seguir vivindo, sen máis.
Está ademais a postura do «indiferente», que xa non se interesa nin polo sentido da vida nin polo misterio da morte. A súa vida é pragmatismo. Só lle interesa aquilo que pode proporcionarlle seguridade, diñeiro ou benestar. Deus dille cada vez menos. En realidade crer nel para que pode servir?
Está tamén o que se sente «propietario da fe», coma se esta consistise nun «capital» recibido no bautismo e que está aí, non se sabe moi ben onde, sen que un teña que preocuparse de máis. Esta fe non é fonte de vida, senón «herdanza» ou «costume» recibido doutros. Un podería desprenderse dela sen apenas botala en falta.
Está ademais a «fe infantil» de quen non cre en Deus, senón naqueles que falan del. Nunca han ter a experiencia de dialogar sinceramente con Deus, de buscar o seu rostro ou de abandonarse ao seu misterio. Bástalles con crer na xerarquía ou confiar «nos que saben desas cousas». A súa fe non é experiencia persoal. Falan de Deus «de oídas».
En todas estas actitudes falta o máis esencial da fe cristiá: o encontro persoal con Cristo. A experiencia de camiñar pola vida acompañados por alguén vivo con quen podemos contar e en quen nos podemos confiar. Só el nos pode facer vivir, amar e esperar malia os nosos erros, fracasos e pecados.
Segundo o relato evanxélico, os discípulos de Emaús contaban «o que lles aconteceu no camiño». Camiñaban tristes e desesperanzados. Pero algo novo espertou neles ao atopárense cun Cristo próximo e cheo de vida. A verdadeira fe nace sempre do encontro persoal con Xesús como «compañeiro de camiño».
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
