A DEUS NON LLE MORREN OS SEUS FILLOS
Xesús foi sempre moi sobrio ao falar da vida nova logo da resurrección. Con todo, cando un grupo de aristócratas saduceos trata de ridiculizar a fe na resurrección dos mortos, Xesús reacciona elevando a cuestión ao seu verdadeiro nivel e facendo dúas afirmacións básicas.
Primeiro de nada, Xesús rexeita a idea pueril dos saduceos que imaxinan a vida dos resucitados como prolongación desta vida que agora coñecemos. É un erro representarmos a vida resucitada por Deus a partir das nosas experiencias actuais.
Hai unha diferenza radical entre a nosa vida terrestre e esa vida plena, sustentada directamente polo amor de Deus logo da morte. Esa Vida é absolutamente «nova». Por iso, podémola esperar pero nunca describir ou explicar.
As primeiras xeracións cristiás mantiveron esa actitude humilde e honesta ante o misterio da «vida eterna». Paulo dilles aos crentes de Corinto que se trata de algo que «o ollo nunca viu nin o oído oíu nin home algún imaxinou, algo que Deus preparou aos que o aman».
Estas palabras sérvennos de advertencia sa e de orientación gozosa. Por unha banda, o ceo é unha «novidade» que está máis aló de calquera experiencia terrestre, pero, por outra, é unha vida «preparada» por Deus para o cumprimento pleno das nosas aspiracións máis fondas. O propio da fe non é satisfacer inxenuamente a curiosidade, senón alimentar o desexo, a expectación e a esperanza confiada en Deus.
Isto é, precisamente, o que busca Xesús apelando con toda sinxeleza a un feito aceptado polos saduceos: a Deus chámaselle na tradición bíblica «Deus de Abrahán, Isaac e Xacobe». Malia que estes patriarcas morreron, Deus segue sendo o seu Deus, o seu protector, o seu amigo. A morte non puido destruír o amor e a fidelidade de Deus cara a eles.
Xesús saca a súa propia conclusión facendo unha afirmación decisiva para a nosa fe: «Deus non é un Deus de mortos, senón de vivos; porque para el todos están vivos». Deus é fonte inagotábel de vida. A morte non vai deixando a Deus sen os seus fillos e fillas queridos. Cando nós os choramos porque os perdemos nesta terra, Deus contémplaos cheos de vida porque os acolleu no seu amor de Pai.
Segundo Xesús, a unión de Deus cos seus fillos non pode ser destruída pola morte. O seu amor é máis forte que a nosa extinción biolóxica. Por iso, con fe humilde atrevémonos a invocalo: «Meu Deus, confío en Ti. Non quede eu defraudado» (Salmo 25,1-2).
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
