ACENDER
UNHA FE GASTADA
A primeira xeración cristiá viviu convencida de que Xesús, o Señor resucitado, volvería axiña cheo de vida. Non foi así. Aos pouquiños, os seguidores de Xesús tivéronse de preparar para unha longa espera.
Non é difícil imaxinar as preguntas que se espertaron entre eles. Como manter vivo o espírito dos comezos? Como vivir espertos mentres chega o Señor? Como alimentar a fe sen deixar que se apague? Un relato de Xesús sobre o sucedido nunha voda axudáballes a pensar a resposta.
Dez mozas, amigas da noiva, acenden as súas lámpadas e prepáranse para recibir ao esposo. Cando, ao caer do sol, chegue o noivo para tomar consigo á esposa, acompañarán a ambos no cortexo que os levará ata a casa do esposo, onde se celebrará o banquete nupcial.
Hai un detalle que o narrador quere destacar desde o comezo. Entre as mozas hai cinco «sensatas» e previsoras que toman consigo aceite para alimentar as súas lámpadas na medida na que se vaia consumindo a chama. As outras cinco son unhas «necias» e descoidadas e esquecen de coller o aceite, co risco de que se lles apaguen as lámpadas.
Pronto descubrirán o seu erro. O esposo atrásase e non chega ata a media noite. Cando se oe a chamada para recibilo, as sensatas alimentan co seu aceite a chama das súas lámpadas e acompañan ao esposo ata entrar con el na festa. As necias non saben senón laiárense: «Que se nos apagan as lámpadas!». Ocupadas en adquiriren aceite, chegan ao banquete cando xa a porta estaba pecha. Demasiado tarde. Moitos comentaristas tratan de buscar un significado secreto ao símbolo do aceite. Está Xesús falando do fervor espiritual, do amor, da graza bautismal…? Talvez é máis sinxelo recordar o seu gran desexo: «Eu vin traer lume á terra, e que hei querer senón que se acenda?». Hai algo que poida acender máis a nosa fe ca o contacto vivo con Xesús?
Non é unha insensatez pretender conservar unha fe gastada sen reavivala co lume de Xesús? Non é unha contradición crérmonos cristiáns sen coñecer o seu proxecto nin sentírmonos atraídos polo seu estilo de vida?
Necesitamos ás présas unha nova calidade na nosa relación con el. Coidarmos todo o que nos axude centrar a nosa vida na súa persoa. Non gastar enerxías no que nos distrae ou desvía do seu Evanxeo. Acendermos cada domingo a nosa fe rumiando as súas palabras e comulgando vitalmente con el. Ninguén pode transformar as nosas comunidades coma Xesús.
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
