NON NECESITAMOS PROFETAS?
«Un grande profeta xurdiu entre nós». Así gritaban nas aldeas de Galilea, sorprendidos polas palabras e os xestos de Xesús. Con todo, non é isto o que sucede en Nazaré cando se presenta ante os seus veciños como unxido como Profeta dos pobres.
Xesús observa primeiro a súa admiración e logo o seu rexeitamento. Non se sorprende. Recórdalles un coñecido refrán: «Asegúrovos que ningún profeta é ben acollido na súa terra». Logo, cando o expulsan fóra do pobo e intentan acabar con el, Xesús abandónaos. O narrador di que se «abriu paso entre eles e foise afastando». Nazaré ficou sen o Profeta Xesús.
Xesús é e actúa como profeta. Non é un sacerdote do templo nin un mestre da lei. A súa vida enmárcase na tradición profética de Israel. Á diferenza dos reis e sacerdotes, o profeta non é nomeado nin unxido por ninguén. A súa autoridade provén de Deus, empeñado en alentar e guiar co seu Espírito ao seu pobo querido cando os dirixentes políticos e relixiosos non saben facelo. Non é casual que os cristiáns confesen a Deus encarnado nun profeta.
Os trazos do profeta son inconfundíbeis. No medio dunha sociedade inxusta onde os poderosos buscan o seu benestar silenciando o sufrimento dos que choran, o profeta atrévese a ler e a vivir a realidade desde a compaixón de Deus polos últimos. A súa vida enteira convértese en «presenza alternativa» que critica as inxustizas e chama á conversión e ao cambio.
Por outra banda, cando a mesma relixión se acomoda a unha orde inxusta de cousas e os seus intereses xa non responden aos de Deus, o profeta sacode a indiferenza e o autoengano, critica a ilusión de eternidade e absoluto que ameaza a toda relixión e recorda a todos que só Deus salva. A súa presenza introduce unha esperanza nova pois invita a pensar o futuro desde a liberdade e o amor de Deus.
Unha Igrexa que ignora a dimensión profética de Xesús e dos seus seguidores, corre o risco de ficar sen profetas.
- Preocúpanos moito a escaseza de sacerdotes e pedimos vocacións para o servizo presbiteral. Por que non pedimos que Deus suscite profetas? Non os necesitamos? Non sentimos necesidade de suscitar o espírito profético nas nosas comunidades?
- Unha Igrexa sen profetas, non corre o risco de camiñar xorda ás chamadas de Deus á conversión e o cambio?
- Un cristianismo sen espírito profético, non ten o perigo de ficar controlado pola orde, a tradición ou o medo á novidade de Deus?
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
