TEMOS UN DEFENSOR
A verdade é que os seres humanos somos abondo complexos. Cada individuo é un mundo de desexos e frustracións, ambicións e medos, dúbidas e interrogantes. Con frecuencia non sabemos quen somos nin o que queremos. Descoñecemos cara a onde se está movendo a nosa vida. Quen nos pode ensinar a vivirmos de xeito acertado?
Aquí non serven as formulacións abstractas nin as teorías. Non basta aclarar as cousas de xeito racional. É insuficiente ter ante os nosos ollos normas e directrices correctas. O decisivo é a arte de actuar día a día, de xeito positivo e creador.
Para un cristián, Xesús é sempre o seu gran mestre de vida. Pero xa non o temos ao noso lado. Por iso cobran tanta importancia estas palabras do evanxeo: «Eu pedireille ao Pai que vos dea outro Defensor que estea sempre convosco, o Espírito da verdade».
Necesitamos que alguén nos recorde a verdade de Xesús. Se a esquecemos, non saberemos quen somos nin o que estamos chamados a ser. Desviarémonos do evanxeo unha e outra vez. Defenderemos no seu nome causas e intereses que teñen pouco que ver con el. Verémonos na posesión da verdade ao mesmo tempo que a imos desfigurando.
Necesitamos que o Espírito Santo active en nós a memoria de Xesús, a súa presenza viva, a súa imaxinación creadora. Non se trata de espertar un recordo do pasado: sublime, conmovedor, entrañábel, pero recordo. O que o Espírito do Resucitado fai connosco é abrir o noso corazón ao encontro persoal con Xesús como alguén vivo. Só esta relación afectiva e cordial con Xesús-Cristo é capaz de transformarnos e xerar en nós un xeito novo de sermos e de vivir.
Ao Espírito chámaselle no cuarto evanxeo «defensor» ou «paráclito», porque nos defende do que nos pode destruír. Hai moitas cousas na vida das que non sabemos defendernos por nós mesmos. Necesitamos luz, fortaleza, alento sostido. Por iso invocamos ao Espírito. É o mellor xeito de poñérmonos en contacto con Xesús e vivirmos defendidos de canto nos pode desviar del.
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
