AO ESTILO DE XESÚS
Xesús estase despedindo dos seus discípulos. Quíxoos apaixonadamente. Amounos co mesmo amor con que o Pai o amou a El. Agora tenos que deixar. Coñece o seu egoísmo. Non saben quererse. Veos aínda discutindo entre si por obteren os primeiros postos. Que será deles?
As palabras de Xesús adquiren un ton solemne. Han quedaren ben gravadas en todos: «Este é o meu mandato: que vos amedes uns a outros como eu vos amei». Xesús non quere que o seu estilo de amar se perda entre os seus. Se un día o esquecen, ninguén os poderá recoñecer como discípulos seus.
De Xesús quedou un recordo imborrábel. As primeiras xeracións resumían así a súa vida: «Pasou por todas partes facendo o ben». Era bo atoparse con el. Buscaba sempre o ben das persoas. Axudaba a vivir. A súa vida foi unha Boa Noticia. Podíase descubrir nel a proximidade boa de Deus.
Xesús ten un estilo inconfundíbel de amar. É moi sensíbel ao sufrimento da xente. Non pode pasar indiferente diante de quen está sufrindo. Ao entrar un día na pequena aldea de Naín atópase cun enterro: unha viúva camiña para dar terra ao seu fillo único. A Xesús sáelle de dentro o seu amor cara a aquela descoñecida: «Muller, non chores». Quen ama como Xesús vive aliviando o sufrimento e secando bágoas.
Os evanxeos recordan como en diversas ocasións Xesús captaba coa súa mirada o sufrimento da xente. Mirábaos e conmovíase: víaos sufrindo ou abatidos, como ovellas sen pastor. Rapidamente púñase a curar aos máis doentes ou a alimentalos coas súas palabras. Quen ama, como Xesús, aprende a mirar os rostros das persoas con compaixón.
É admirábel a dispoñibilidade de Xesús para facer o ben. Non pensa en si propio. Está atento a calquera chamada, disposto sempre a facer o que poida. A un esmoleiro cego que lle pide compaixón mentres vai de camiño acólleo con estas palabras: «Que queres que faga por ti?». Con esta actitude anda pola vida quen ama como Xesús.
Xesús sabe estar xunto aos máis desvalidos. Non fai falta que llo pidan. Fai o que pode por curar as súas doenzas, liberar as súas conciencias ou contaxiar a súa confianza en Deus. Pero non pode resolver todos os problemas daquelas xentes.
Entón dedícase a facer xestos de bondade: abraza aos nenos da rúa: non quere que ninguén se senta orfo; bendí aos enfermos: non quere que se sintan esquecidos por Deus; acariña a pel dos leprosos: non quere que se vexan excluídos. Así son os xestos de quen ama coma Xesús.
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire