PAN DE VIDA ETERNA
Por que seguir interesándonos por Xesús logo de vinte séculos? Que podemos esperar del? Que nos pode aportar aos homes e mulleres do noso tempo? Vainos resolver seica os problemas do mundo actual? O Evanxeo de Xoán fala dun diálogo de gran interese que Xesús mantén cun xentío ás beiras do lago de Galilea.
O día anterior compartiron con Xesús unha comida sorprendente e gratuíta. Comeron pan a fartar. Como o van a deixar marchar? O que buscan é que Xesús repita o seu xesto e os volva a alimentar gratis. Non pensan noutra cousa.
Xesús desconcértaos cunha formulación inesperada: «Esforzádevos non por conseguirdes o alimento transitorio, senón polo permanente, o que dá a vida eterna». Pero como non preocupármonos polo pan de cada día? O pan é indispensábel para vivirmos. Necesitámolo e debemos traballar para que nunca lle falte a ninguén. Xesús sábeo. O pan é o primeiro. Sen comer non podemos subsistir. Por iso preocúpase tanto dos famentos e esmoleiros, que non reciben dos ricos nin as migallas que caen da súa mesa. Por iso maldí aos terratenentes insensatos que almacenan a gra sen pensaren nos pobres. Por iso ensina aos seus seguidores a pediren cada día ao Pai o pan para todos os seus fillos.
Pero Xesús quere espertar neles unha fame diferente. Fálalles dun pan que non saca só a fame dun día, senón a fame e a sede de vida que hai no ser humano. Non o habemos esquecer. En nós hai unha fame de xustiza para todos, unha fame de liberdade, de paz, de verdade. Xesús preséntase como ese Pan que nos vén do Pai non para fartarnos de comida, senón «para dar vida ao mundo».
Este Pan vindo de Deus «dá a vida eterna». Os alimentos que comemos cada día mantéñennos vivos durante anos, pero chega un momento en que non poden defendérennos da morte. É inútil que sigamos comendo. Non nos poden dar vida máis aló da morte.
Xesús preséntase como «Pan de vida eterna». Cada un ten de decidir como quere vivir e como quere morrer. Pero os que nos chamamos seguidores seus habemos saber que crer en Cristo é alimentar en nós unha forza imperecedoira, empezar a vivirmos algo que non acabará na nosa morte. Sinxelamente, seguir a Xesús é entrarmos no misterio da morte sostidos pola súa forza resucitadora.
Ao escoitaren as súas palabras, aquelas xentes de Cafarnaún grítanlle desde o fondo do seu corazón: «Señor, dános sempre dese pan». Desde a nosa fe vacilante, ás veces, nós non nos atrevemos a pedirmos algo semellante. Quizá só nos preocupa a comida de cada día. E ás veces só a nosa.
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
