A QUEIXA DE DEUS
Un grupo de fariseos da Galilea achégase a Xesús en actitude crítica. Non veñen sos. Acompáñanos algúns escribas vindos de Xerusalén, preocupados sen dúbida por defenderen a ortodoxia dos sinxelos campesiños das aldeas. A actuación de Xesús é perigosa. Convén corrixila.
Observaron que, nalgúns aspectos, os seus discípulos non seguen a tradición dos maiores. Aínda que falan do comportamento dos discípulos, a súa pregunta diríxese a Xesús, pois saben que é el quen lles ensinou a viviren con aquela liberdade sorprendente. Por que?
Xesús respóndelles cunhas palabras do profeta Isaías que iluminan moi ben a súa mensaxe e a súa actuación. Estas palabras coas que Xesús se identifica totalmente cómprenos escoitalas con atención, pois tocan algo moi fundamental da nosa relixión. Segundo o profeta de Israel, esta é a queixa de Deus. «Este pobo hónrame cos beizos, pero o seu corazón está lonxe de min». Este é sempre o risco de toda relixión: dar culto a Deus cos beizos, repetindo fórmulas, recitando salmos, pronunciando palabras fermosas, mentres o noso corazón «está lonxe del». Con todo, o culto que agrada a Deus nace do corazón, da adhesión interior, dese centro íntimo da persoa, onde nacen as nosas decisións e proxectos.
Cando o noso corazón está lonxe de Deus, o noso culto fica sen contido. Fáltalle vida, escoita sincera da Palabra de Deus e o amor ao irmán. A relixión convértese en algo exterior que se practica por costume, pero fáltanlle os froitos dunha vida fiel a Deus.
A doutrina que ensinan os escribas son preceptos humanos. En toda relixión hai tradicións que son moi «humanas». Normas, costumes e devocións que naceron para viviren a relixiosidade nunha cultura determinada. Poden facer moito ben. Pero fan moito dano cando nos distraen e afastan do que Deus espera de nós. Nunca han teren a primacía.
Ao terminar a cita do profeta Isaías, Xesús resume o seu pensamento cunhas palabras moi graves: «Vós deixades de lado o mandamento de Deus para aferrarvos á tradición dos homes». Cando nos aferramos cegamente ás tradicións humanas, corremos o risco de esquecermos o mandato do amor e desviármonos do seguimento a Xesús, Palabra encarnada de Deus. Na relixión cristiá o primeiro é sempre Xesús e a súa chamada ao amor. Só despois veñen as nosas tradicións humanas, por moi importantes que nos poidan parecer. Non habemos esquecer nunca o esencial.
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
