CON OLLOS NOVOS
A curación do cego Bartimeu está narrada por Marcos para urxir ás comunidades cristiás a saíren da súa cegueira e mediocridade. Só así seguirán a Xesús polo camiño do Evanxeo. O relato é dunha sorprendente actualidade para a Igrexa dos nosos días.
Bartimeu é «un esmoleiro cego sentado aos bordos dos camiños». Na súa vida sempre é noite. Oíu falar de Xesús. Pero non coñece o seu rostro. Non pode seguilo. Está ao cabo do camiño polo que marcha Xesús, pero está fóra. Non é esta a nosa situación? Cristiáns cegos sentados cabo do camiño, incapaces de seguirmos a Xesús?
Entre nós é noite. Descoñecemos a Xesús. Fáltanos luz para seguirmos o seu camiño. Ignoramos cara a onde se encamiña a Igrexa. Non sabemos sequera que futuro queremos para ela. Instalados nunha relixión que non logra converternos en seguidores de Xesús, vivimos xunto ao Evanxeo, pero fóra. Que podemos facer?
Malia á súa cegueira, Bartimeu capta que Xesús está pasando preto del. Non dubida un instante. Algo lle di que en Xesús está a súa salvación: «Xesús, Fillo de David, ten compaixón de min!». Este grito repetido con fe vai desencadear a súa curación.
Hoxe óense na Igrexa queixas e queixumes, críticas, protestas e mutuas descalificacións. Non se escoita a oración humilde e confiada do cego. Esquecéusenos que só Xesús pode salvar a esta Igrexa. Non percibimos a súa presenza próxima. Só creemos en nós.
O cego non ve. Pero sabe escoitar a voz de Xesús, que lle chega a través dos seus enviados: «Ánimo! Érguete! Levántate! Está a chamar por ti!». Este é o clima que necesitamos crear na Igrexa. Animármonos mutuamente a reaccionarmos. Non seguirmos instalados nunha relixión convencional. Volvermos a Xesús, que nos está chamando. Este é o primeiro obxectivo pastoral.
O cego reacciona de forma admirábel: Tira o manto que lle impide levantarse, dá un salto no medio da súa escuridade e achégase a Xesús. Do seu corazón só brota unha petición: «Mestre, que recobre a vista». Se os seus ollos se abren, todo cambiará. O relato conclúe dicindo que o cego recobrou a vista «e seguíao polo camiño».
Esta é a curación que necesitamos hoxe os cristiáns. O salto cualitativo que pode cambiar á Igrexa. Se cambia o noso modo de mirarmos a Xesús, se lemos o seu Evanxeo con ollos novos, se captamos a orixinalidade da súa mensaxe e nos apaixonamos co seu proxecto dun mundo máis humano, a forza de Xesús arrastraranos. As nosas comunidades coñecerán a alegría de viviren seguíndoo de cerca.
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
