MÁRTIR FIEL
Os cristiáns atribuímos ao Crucificado diversos nomes: «redentor», «salvador», «rei», «liberador».
Podemos achegarnos a el agradecidos: el rescatounos da perdición. Podemos contemplalo conmovidos: ninguén nos amou así. Podemos abrazarnos a el para atopar forzas no medio dos nosos sufrimentos e penas.
Entre os primeiros cristiáns chamábaselle tamén «mártir», é dicir «testemuña». Un escrito chamado Apocalipse, redactado cara ao ano 95, ve no Crucificado ao «mártir fiel», «testemuña fiel». Desde a cruz, Xesús preséntasenos como testemuña fiel do amor de Deus e tamén dunha existencia identificada cos últimos. Non debemos esquecelo.
Identificouse tanto coas vítimas inocentes que terminou coma elas. A súa palabra molestaba. Tiña ido demasiado lonxe ao falar de Deus e a súa xustiza. Nin o Imperio nin o templo llo podían consentiren. Era preciso eliminalo. Talvez, antes de que Paulo comezase a elaborar a súa teoloxía da cruz, entre os pobres de Galilea se vivía esta convicción: «morreu por nós», «por defendernos ata o final», «por atreverse a falar de Deus como defensor dos últimos».
Ao mirararmos ao Crucificado deberiamos recordar instintivamente a dor e a humillación de tantas vítimas descoñecidas que, ao longo da historia, sufriron, sofren e sufrirán esquecidas por case todos. Sería unha burla bicar ao Crucificado, invocalo ou adoralo mentres vivimos indiferentes a todo sufrimento que non sexa o noso.
O crucifixo está desaparecendo dos nosos fogares e institucións, pero os crucificados seguen aí. Podémolos ver todos os días en calquera xornal informativo. Temos de aprender a venerarmos ao Crucificado non nun pequeno crucifixo, senón nas vítimas inocentes da fame e das guerras, nas mulleres asasinadas polas súas parellas, nos que se afogan ao afundirse as súas pateras.
Confesar ao Crucificado non é só facer grandes profesións de fe. O mellor xeito de aceptalo como Señor e Redentor é imitalo vivindo identificados cos que sofren inxustamente.
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
