ARGIA ONARTU GABE BIZI
Guztiok ibili ohi gara urtean barna erroreak eta hanka-sartzeak egiten. Gauzak oker kalkulatzen ditugu. Ez ditugu ondo neurtzen geure egintzen ondorioak. Itsualdiak edo zorakeriak eraman gaitzan uzten dugu. Horrelakoak gara. Alabaina, ez dira izaten horiek errorerik handienak. Okerrena, bizitza buruz oker bideraturik edukitzea izaten da. Hona adibide bat.
Guztiok dakigu bizitza erregalu bat dugula. Jaiotzea ez dut nik neuk erabaki. Ez dut nik neuk aukeratu neure burua. Ez ditut nik neuk aukeratu neure gurasoak eta neure herria. Emana dut den-dena. Hartzea da bizitzea bera, hasieratik beretik. Zentzuz bizitzeko era bakarra, emana dudana erantzukizunez onartzea da.
Halaz guztiz, ez dugu beti horrela uste izaten. Uste izaten dugu zor zaigun zerbait dugula bizitza. Geure buruaren jaun eta jabe sentitzen gara. Uste izaten dugu, bizitzeko erarik egokiena, den-dena nork bere buruari begira antolatzea dela. Ni neu naiz inporta duen gauza bakarra edo pertsona bakarra. Zer axola besteak?
Batzuek ez dakite bizitzen eske eta eske baizik. Beti ariko dira eske eta eske. Uste izaten dute ez dutela hartzen sekula ere zor zaiena. Haur asekaitz bezalako izaten dira: inoiz ere konforme ez dutenarekin. Eskatu besterik ez dute egiten, galdatu eta kexatu besterik ez. Doi-doi konturatu gabe, ororen erdigune bihurtzen dute pixkana beren burua. Berak dira sorburu eta arau. Den-dena ezarri dute beren «ego» aren mende. Den-dena behar izaten dute tresna bihurtu beren probetxurako.
Pertsonaren bizitza orduan beraren baitan hesitzen da. Jadanik ez da onartzen egun bakoitza erregalutzat. Galdu egiten da aitorpena eta esker ona. Ezin bizi izaten da bihotza zabalik. Jarraitzen dute, bai, maitasunaz hitz egiten, baina «maitasunak» jabe izatea esan nahi izaten du, bestea norberarentzat opa izatea, bestea norberaren zerbitzura jartzea.
Bizitza honela bideratzeak Jainkoari itxirik bizitzera eramaten du pertsona. Ezer eta inor onartzeko ezgai bihurtzen du. Ez du sinesten grazian, ez zaio irekitzen ezer berriri, ez du entzuten inongo ahotsik, ez du sumatzen ere bere bizitzan inoren presentziarik. Indibiduo hutsa da den-dena, burutik oinetara. Horregatik da hain larria Joanen ebanjelioko oharpen hau: «Hitza egiazko argia zen, gizaki oro argitzen duena. Mundura etorri zen… eta munduak ez zion antzeman. Bere etxera etorri zen, eta bereek ez zuten onartu». Gure bekatu handia argia onartu gabe bizitzean datza.
José Antonio Pagola
Itzultzailea: Dionisio Amundarain
